Μετά την καταιγίδα

Βούλα - Παραλία Bo

Σαν κάτοικος της μεγαλούπολης Αθήνας δεν αφήνεις εύκολα το ορμητήριο σου. Εγκλωβισμένος στη τσιμεντούπολη, ξεχνάς τα όμορφα μέρη που πολλές φορές απέχουν ελάχιστα από το σπίτι σου.
Βέβαια δεν είναι η Μάνη, ούτε ο Μυστράς, δεν είναι η Τρίπολη ούτε η Βυτίνα.

Ωστόσο με μια μοναδική οικεία ομορφιά που πρώτοι οι Αρχαίοι Έλληνες ανακάλυψαν γι' αυτό έκτισαν και την Αθήνα στο Λεκανοπέδιο που περιβάλλεται από τις οροσειρές του Υμηττού, της Πάρνηθας, της Πεντέλης το τοπίο των εξοχών της Αθήνας μοιάζει μ' αυτό της φωτογραφίας (γαλάζιο τ' ουρανού, πράσινο του πεύκου).

Ένα τοπίο που μόλις βρεθείς μέσα του ξεχνάς τη φλυαρία των εκπομπών της τηλεόρασης, την ακατάσχετη πολιτικολογία, τα μεγάλα λόγια, τις φρούδες αποδείξεις, τις εξεταστικές, την παραπολιτική - όλα όσα συνθέτουν το τοπίο μιας Ασχήμιας που πλέον έπαψε να φτιασιδώνεται ή κι αν φτιασιδωθεί το περιεχόμενο είναι τόσο κραυγαλέο που σβήνει με τη δύναμη του όλο το θλιβερό όπως αποκαλύπτεται φτιασίδι.

Αθήνα χαρά της γης και της αυγής - Μάνος Χατζηδάκις